Wenn de Wind mer
ins Gesischd bleesd,
so dass isch die Mikke kaum flie her,
dann denk isch ofd an frijer.
Doch serik gehe, sisch
eifach erum dree unn dreibe losse?
Naa, des will isch ned.
Dann her isch lieber uff die Hand
uff moiner Schulder, die seed:
Auf, loss uns weider gee.
E bissje no links, e bissje no reschds
abber immer no vorne naus.
Aach wenn de dann ganz alaa bisch
unn all die Fraid
unn die Fezweiflung vunn fijer
nemee bei der iss
unn des Unbekannde do vorne
uff disch warde dut.
Alla, los, loss uns gehe
saa isch dann zu mir
unn geh hald los
unn guk was bassierd.
Dann wer mer schunn see,
ob des so rischdisch war
mid dem do vorne naus.
Weil, e Garandi gibds hald net.
Unn all die Gedanke nor,
weil mer de Wind so ins Gesischd bleesd
unn isch die Mikke nemee flie her.
Doch wenn dann de aa kimd
unn zum hunnerdfuchzischsde Mol
vunn dem Gleische aafängd:
ei mer sollde, odder mer kennde, dann
kribbelds bei mer im Hern, oder
den anner zum xschde mol die selb
Geschischd vezeele dut,
dann guk isch um misch erum
unn denk: des Schlimschde is,
wenn mer schtehe bleibd
unn sisch ganemee beweed.
Dann doch lieber do vorne naus!
Isch kann jo e bissje serik gugge,
wenn isch aakum bin - do vorne.
Isch bin gefloo
ibber die Unendlischkeid
unn die Zeid is schdee geblibb
mid ihre ganze Erinnerunge
Alle Johreszeide warn vereind
unn hunn gelaischd in Farbe
die es uffm Babier ned gibd
Herzblutseelebund
Unn als jemand mein
Name geruf hod
hunn isch misch ned
aagesproch gefield
Isch bin gefloo
ibber all die Unnruh
unn weid weg
vunn mir drin
Ja isch bin em begehnd
dem Narr uff dem Hiwwel
mid soine Aa hod er mir
die Weld gezaischd.
Ganz weid obbe
sinn mer gefloo
ibber des Lischd
unn des Lebe drumerum
Manschmol seh isch heid noch
den Baum do,
mit soine lila Blädder
unn des Lache in soim Gesischd