Wenn de Wind mer
ins Gesischd bleesd,

so dass isch die Mikke kaum flie her,

dann denk isch ofd an frijer.

Doch serik gehe, sisch

eifach erum dree unn dreibe losse?

Naa, des will isch ned.

Dann her isch lieber uff die Hand

uff moiner Schulder, die seed:

Auf, loss uns weider gee.

E bissje no links, e bissje no reschds

abber immer no vorne naus.

Aach wenn de dann ganz alaa bisch

unn all die Fraid

unn die Fezweiflung vunn fijer

nemee bei der iss

unn des Unbekannde do vorne

uff disch warde dut.

Alla, los, loss uns gehe

saa isch dann zu mir

unn geh hald los

unn guk was bassierd.

Dann wer mer schunn see,

ob des so rischdisch war

mid dem do vorne naus.

Weil, e Garandi gibds hald net.

Unn all die Gedanke nor,

weil mer de Wind so ins Gesischd bleesd

unn isch die Mikke nemee flie her.

Doch wenn dann de aa kimd

unn zum hunnerdfuchzischsde Mol

vunn dem Gleische aafängd:

ei mer sollde, odder mer kennde, dann

kribbelds bei mer im Hern, oder

den anner zum xschde mol die selb

Geschischd vezeele dut,

dann guk isch um misch erum

unn denk: des Schlimschde is,

wenn mer schtehe bleibd

unn sisch ganemee beweed.

Dann doch lieber do vorne naus!

Isch kann jo e bissje serik gugge,

wenn isch aakum bin - do vorne.

Isch bin gefloo

ibber die Unendlischkeid

unn die Zeid is schdee geblibb

mid ihre ganze Erinnerunge

Alle Johreszeide warn vereind

unn hunn gelaischd in Farbe 

die es uffm Babier ned gibd

Herzblutseelebund

Unn als jemand mein

Name geruf hod

hunn isch misch ned

aagesproch gefield

Isch bin gefloo

ibber all die Unnruh

unn weid weg

vunn mir drin

Ja isch bin em begehnd

dem Narr uff dem Hiwwel

mid soine Aa hod er mir

die Weld gezaischd.

Ganz weid obbe 

sinn mer gefloo

ibber des Lischd 

unn des Lebe drumerum

Manschmol seh isch heid noch

den Baum do,

mit soine  lila Blädder

unn des Lache in soim Gesischd